نخستین نمونه USB یا استاندارد گذرگاه سریال، در ژانویه سال ۱۹۹۶ میلادی وارد بازار شد. نرخ انتقال داده این استاندارد در ابتدا برابر ۱.۵ مگابیت بر ثانیه برای پهنای باند پایین و ۱۲ مگابیت بر ثانیه برای پهنای باند کامل بود و امکان استفاده از آن به همراه کابل و یا مانیتور وجود نداشت. اگر نسخه جدیدتر (USB 1.1) این استاندارد در سال ۱۹۹۸ عرضه نمی‌شد دیگر اثری از این فناوری باقی نمی‌ماند و رفته‌رفته به تاریخ می‌پیوست.
این استاندارد با استقبال شدید کاربران دنیای مجازی روبرو شد و کمی بعد یعنی در سال ۲۰۰۰ میلادی نسخه ۲ آن هم عرضه و به سرعت در همه جا مرسوم گشت. USB 2.0 که با وعده ارائه پهنای باند بیشتر برای انتقال سریع‌تر داده (۴۸۰ مگابیت بر ثانیه) معرفی شده بود، نزد کاربران با نام “High-Speed” یا پرسرعت شناخته شد. نوع miniUSB این استاندارد هم بعدها عرضه شد که آن هم با استقبال فراوانی مواجه گردید، اما در واقع این سهولت استفاده بود که باعث موفقیت و ماندگاری‌اش شد.
برای درک بهتر این قضیه بهتر آن است که نگاهی به سیستم‌های کامپیوترهای خانگی و اداری خود بیندازید و حسابی سرانگشتی داشته باشید از تعداد خروجی‌های USB آن‌ها. ماوس و کیبورد سیستم شما ممکن است از نوع USB باشد، هرچند تردیدی نیست که برای انتقال فایل‌های سنگین خود از هاردهای اکسترنال و درایوهای USB استفاده می‌کنید.
پرینترها و اسکنرهای دسکتاپ، پایه‌های لپ‌تاپ با فن‌های خنک‌کننده، و بسیاری ابزارهای امروزی دیگر همگی با استفاده از همین استاندارد کار می‌کنند. اما اتصال بی‌سیم چطور؟ لازم است که یادآور شویم استاندارد USB در دانگل‌هایی مورد استفاده قرار می‌گیرد که همه چیز را به یکدیگر متصل می‌کنند، از لوازم جانبی بلوتوثی گرفته تا شبکه‌های بی‌سیم.
اما با ساخت استانداردهای دیگری چون Thunderbolt، عرصه بر USB تنگ می‌شود. هرچند با ساخت استاندارد پرسرعت‌تر USB دیگر هیچ تردیدی در عمر برتری بی‌چون و چرای آن بر تمامی انواع ساخته شده وجود نخواهد داشت.